♂️ Dido’s op avontuur: Naar De Klip in Wassenaar – 6 november 2025
Donderdag betekent fietsdag voor de pensionado’s van TC Rijnmond — onze vrolijke Dido’s, zoals we onszelf noemen. De plannen waren helder: we zouden richting Schoonhoven gaan. Maar zoals dat gaat in een goed gezelschap, werd er nog wat geschaafd aan de route. Gemma koos haar eigen pad, Marco had een andere planning, en uiteindelijk stonden we met z’n negenen klaar voor een rondje Wassenaar.
De sfeer zat er meteen goed in. Ik belandde spontaan op kop en besloot dat plekje niet meer af te staan — het voelde als mijn vertrouwde rondje. We trapten stevig door via de Kandelaar, Delfgauw en Nootdorp, richting het Leidschendammerhout. Bij de Vogelplas was het tijd voor een koekiestop: even bijtanken en genieten van het uitzicht.
Daarna rolden we door Voorschoten en langs het Valkenburgse Meer, waar het pad nog steeds afgesloten was. Zigzaggend vonden we onze weg naar Wassenaar, voor een welverdiend bakkie bij De Klip. Wat een verrassing: het café was helemaal opgeknapt en wordt nu gerund door een paar hartelijke dames. De sfeer was warm, de koffie sterk, en de gesprekken nog sterker.
Na de gezellige pauze wachtte het klimmetje bij de Wassenaarse slag. De duinen lagen er prachtig bij, al moesten we even afremmen voor een kudde Konikpaarden — imposant en nieuwsgierig. Even later kruisten we ook nog Schotse Hooglanders. Wat een natuurpracht!
Via Scheveningen hielden we nog een koekiestop met uitzicht over de zee, waar de horizon zich van haar mooiste kant liet zien. In Kijkduin werd er overlegd: sommigen kozen voor de kortere route huiswaarts, wij gingen door naar Hoek van Holland voor ons traditionele strandmoment.
Onderweg haakte Bert af en peddelde rustig richting Maassluis. Gerrit en Peter kozen het hoge pad, Leo en ik het lage. En toen — een vos! In volle wintervacht. Zou dat een strenge winter voorspellen? We keken elkaar aan: wie weet.
Langs de Nieuwe Waterweg nam Gerrit het voortouw en draaide de gaskraan open. Tegen de wind in was het flink buffelen, maar in zijn wiel was het goed te doen. Via Schipluiden stelde ik een extra lusje voor, en Leo — niet te stoppen — ging er vandoor. Over een smal bruggetje en een nog smaller paadje, waar je goed moest opletten om niet in de plomp te belanden.
In het Abtswoudse Bos verraste Leo ons met nóg een lusje. Ik dacht dat alleen Gerrit dat soort fratsen uithaalde! Daarna langs de Delftse Schie en door het Nieuwlandpark, waar de herfstkleuren ons nog een laatste traktatie gaven.
Na 115 kilometer rolde ik voldaan thuis binnen. Dank aan alle kopmannen die de wind trotseerden, en aan iedereen voor de gezelligheid. En Leo — bedankt voor de mooie foto’s!
Tot de volgende rit!
Groet, JanS
